شخصیت‌اصلی بازی Kaitlan Greenbriar نام دارد. وی که در طی چند وقت گذشته در حال سفر به دوردنیا بوده، پس از مدت‌ها به خانه‌ی جدید خانواده‌ی خود بر‌می‌گردد اما آن را خالی میابد. پس از خواندن دست‌نوشتی که خواهرش، Sam، پشت‌در خانه گذاشته او می‌فهمد که کسی در خانه نیست. پس از کمی کندوکاو در ورودی خانه، Kate کلید زاپاس را پیدا کرده و وارد خانه می‌شود. در واقع لوکیشن اصلی بازی همین خانه است و هدف مخاطب هم پیدا کردن نشانه‌ای کوچک از اتفاقاتی است که بر سر خانواده‌ی وی آمده‌است.

پس‌ازاین، روند اصلی بازی شروع می‌شود؛ شما به‌ترتیب قسمت‌های مختلف خانه‌را می‌گردید و نوشته‌ها و عکس‌های متفاوتی پیدا می‌کنید که به شما در فهمیدن سرنوشت خانواده‌ی مرموز کیت کمک می‌کند. پس از پیدا کردن بعضی آیتم‌های خاص و بررسی آن‌ها، فایلی صوتی با صدایSam به‌دست می‌آورید که وی آن‌را برای کیتی ثبت کرده و در واقعا شیوه‌ای ظریف برای روایت داستان بازی توسط سازندگان است. هر نواری که پیدا می‌کنید، ماجرا‌ها را از دید سم روایت می‌کند؛ اتفاقاتی که در مدت نبود کیت افتاده، رابطه‌ی خودش با کاراکتر Lonnie، دعواهای خودش با والدین، عشقی افسارگسیخته و در نهایت نوشته و نوار پایانی بازی که سرنوشت Sam ىا مشخص می‌کند، همه و همه به ظریف‌ترین شکل ممکن با صدای باطراوت Sarah Grayson روایت می‌شوند.

در واقع در Gone Home هیچ‌گونه اتفاق‌ ماورا‌الطبیعه نیافتاده، بلکه فقط داستانی شخصی که در طول روز بارها ممکن است برای خیلی از دوستان و نزدیکان ما اتفاق افتاده باشد را روایت می‌کند و چنان زیبا این کار را انجام می‌دهد که در نهایت Sam جایگاهی برابر با Clementine و Lee در قلب بازی‌باز پیدا می‌کند. روایت داستانی Gone Home را در کنار Bastion می‌توان برترین در نوع خود دانست و از این حیث واقعا باید به داستان‌سرایان در The Fullbright Company آفرین گفت.

گیم‌پلی در Gone Home به دو بخش گشتن و خواندن تقسیم می‌شود. تنها سه معمای مربوط به باز‌کردن قفل در بازی وجود دارد که حل کردن آن‌ها زیاد سخت نیست و شاید تنها چالش در کل بازی باشد. در واقع GH عنوانی است که اصلا بر گیم‌پلی متکی نیست و تقریبا تمام تمرکز خود را بر روی ارائه‌ی داستانی زیبا و روایت آن ‌می‌گذارد. این به خودی خود یک ضعف نیست، اما می‌تواند بازی‌باز کم‌حوصله را به سرعت از بازی خسته کند. به همین دلیل GH را نمی‌توان عنوانی برای همه درنظر گرفت. نکته‌ی ناراحت‌کننده و از معدود ضعف‌های بازی نیز در این است که برخلاف نخستین اپیزود TWD که حتی کم‌حوصله‌ترین افراد را با خود همراه کرد، GH در این‌ کار شکست می‌خورد و دلیل اصلی این موضوع را می‌توان عدم درگیرکننده بودن دانست،

در GH مخاطب عملا خودش را در خارج از داستان می‌بیند و مانند کسی که کتابی را می‌خواند به مرور اتفاقاتی که افتاده می‌پردازد، اما در اثری چون TWD، شخصیت‌اصلی همیشه در مرکز توجه قرار دارد و هیچ‌گاه مخاطب خود را خارج از داستان حس نمی‌کند. عاملی که بر این موضوع دامن می‌زند، صامت بودن شخصیت اصلی پس از دیالوگ اولیه‌ی او است. سازندگان می‌توانستند پس از بررسی هر اشیاء و یا خواندن یک دست‌نوشته، دیالوگی را برای کیت در‌نظر بگیرند تا از سکوتی که در بازی وجود دارد کاسته شود. به همین‌دلیل برخلاف سم، مخاطب از برقراری کم‌ترین ارتباطی با کیت درمی‌ماند و عملا هیچ‌گونه احساسی در قبال او پیدا نمی‌کند.

گرافیک در GH با توجه به مستقل بودن سازندگانش بسیار زیباست و یکی از برترین بازی‌هایی است که با انجین Unity ساخته شده‌است. تمامی اشیاء در بازی با دقت فراوان ساخته‌ شده‌اند و حتی می‌توان با بررسی برخی وسایل مثل قوطی شیر تاریخ تولید آن را فهمید! بازی در سال ۱۹۹۵ جریان دارد و فضاسازی بازی به‌قدری عالی‌است که لحظاتی مخاطب خود را در آن دوران می‌یابد. تلویزیون‌های بزرگ CRT، کارتریج‌های ظریف Super Nintendo، کاغذی که بر روی آن فنون مخفی کاراکتر‌های Street Fighter نوشته شده و حتی موسیقی‌ کلاسیک و خاطره‌انگیزی که در اتاق موزیک خانه شنیده می‌شود، همگی باعث ایجاد نوعی نوستالژی برای کسانی که روزگار خود را با این وسایل گذراندند، می‌شود.
صداگذاری بازی دیگر نقطه‌ی قوت آن است. صدای بارانی که همیشه در حال باریدن است، صدای راه‌رفتن‌های کیتی، صدای رعد و برق، صدای افتادن یک لیوان از دست شما، همگی به بهترین شکل ممکن ساخته‌ شده‌اند. موسیقی نیز با این که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما کاملا مناسب است و با فضای غم‌انگیز بازی هم‌خوانی دارد.

منبع توضیحات : بازی نما